သတိမထားမိေသာ အခ်ိန္

လူတို႕၏သက္တမ္း၌ လုပ္ၾကံဖို႕ရန္ နာရီေပါငး္ ၃၅၀၀၀ သာ႐ွိ၏။ ထိုနာရီမ်ား၏ မိနစ္တိုင္း၊ စကၠန္႕တိုင္းကို ပုလဲလံုး၊ ပတၱျမားလံုးမ်ားလို အဖိုးတန္သည္ဟု ယံုၾကည္ကာ မေပ်ာက္ရေအာင္ အထူးသတိျပဳ ေစာင့္ထိန္းအပ္လွေပသည္။ ထိုရတနာမ်ားသည္ အသင္၌ အဖိုးမျဖတ္ႏို္င္ေသာ အရင္းအႏွီးမ်ားျဖစ္ၾကသည္။

"နာရီစက္သံ၊ ခ်က္ခ်က္ျမည္သံ၊ တစ္ရံမျခား၊ ေမာင္တို႕ၾကားေလာ့"

အခ်ိန္ကိုျဖဳန္းျခင္းသည္ စိတ္အား၊ ကိုယ္အား၊ ညဏ္အား၊ ၀ီရိယအား၊ ေကာင္းျမတ္ေသာ သိတၱိမ်ားကို ႏြမ္းပါေစသည့္အျပင္ ေကာင္းျမတ္ေသာ ကိုယ္က်င့္တရားမ်ားကို လည္း ပ်က္ေစတတ္လ်က္ အလြန္ေကာင္းေသာ လမ္းအခြင့္ တို႕ိကိုလည္း လြန္ေျမာက္ေပ်ာက္ပ်က္ျခင္းသို႕ ေရာက္ေစတတ္သည္။ အစ႐ိွေသာပီမိုးနင္း စာေပမ်ားဖတ္ခဲ့ရစဥ္ကအဖိုးတန္စာသားမ်ာကို မွတ္သားခဲ့ရတယ္။

"အခ်ိန္ကုိ ငါျဖဳန္းခဲ့၏။ သို႕အတြက္ အခ်ိန္က ငါ့ကို ျဖဳန္း၏ '' ႐ွိတ္စပီးယားေျပာခဲ့တာကို အမွတ္ရခဲ့မိပါတယ္။ ၾကီးျမင့္ေသာ ပုဂိၢဳလ္တို႕သည္ အခိ်န္၏ေသးငယ္ေသာ တစ္ခဏ အစိတ္အပိုင္းကို အသံုးခ်တတ္သူမ်ားျဖစ္သည္ ကိုလည္း မွတ္သားမိခဲ့ရပါတယ္။

"မပ်င္းရိႏွင့္
မ႐ွိလံု႔လ၊ ပ်င္းပိုးတရ

သုတပညာ၊ ဘယ္ရပါလိမ့္ "

ဆိုေသာကဗ်ာအား စြဲက်န္ရစ္ေနပါေတာ့သည္။